Ragdoll (szmaciana lalka), to młoda rasa która powstała w latach 60-tych zeszłego wieku w Stanach Zjednoczonych. Zapoczątkowała ją hodowczyni Persów i Kotów Balijskich, Ann Baker mieszkająca w Riverside w Kalifornii, a protoplastką była półdziko żyjąca kotka podobna do białej angory, Josephine, która w przeszłości została potrącona przez samochód. Pokryto ją Kotem Birmańskim a urodzone z tego skojarzenia kocięta były spokojne, ufne, a brane na ręce zupełnie się rozluźniały i swobodnie zwisały, co tłumaczono wcześniejszym wypadkiem,

 Tak naprawdę Ann Baker prowadziła przemyślany plan hodowlany który miał umocnić zalety słodkiej Josephine takie jak uległość , łagodność i bezwzględne oddanie . Kształtując rasę hodowczyni prowadziła tzw. chów wsobny - inbred .
Podstawą hodowli były koty o imionach:
Blackie (syn Josephine)

Dady Warbucks (syn Josephine i kota rasy Święty kot Birmański)
Fugianna (córka Josephine i Dady Warbucksa )
Buckwheat (córka Josephine i Blackiego)
Kolejnym etapem było utrwalanie pożądanych cech poprzez parowanie Fugianny i Buckwheat z Dady Warbucksem który został pierwszym zarejestrowanym Ragdollem (nastąpiło to pod koniec 1966 roku) 

Ann Baker świadoma sukcesu jaki może odnieść wyhodowana przez nią rasa  w 1975 roku opatentowała nazwę Ragdoll (patent wygasł dopiero w 2005 roku), a także założyła własna organizację International Ragdoll Cat Association (IRCA). 

 W USA rasa zostałą zarejestrowana w 1966 roku , w UK w 1983.

 Ann Baker nieustannie pilnowała by rozwój rasy nie wymknął się jej z pod kontroli . Każdy hodowca chcący hodować Ragdolle musiał ściśle przestrzegać zasad i zaleceń . Jednocześnie na świecie mogło działać tylko dwanaście hodowli na zasadzie franczyzy. 

 Wszystkie te ograniczenia , a także trudna współpraca z twórczynią rasy spowodowały ,że rasa stawała się coraz mniej popularna i prawie zanikła. 

To, że rasa Ragdoll przetrwała zawdzięczamy dwójce hodowców,  byli to Laura i Denny Deyton .

Zakupili oni od Ann w 1969 dwa koty o imionach Rosie i Buddy. W późniejszych latach odkupili od innych hodowców jeszcze klika kotów (pochodzących od Ann Baker) i tak powstała hodowla Blossome Time. Początkowo próbowali współpracy z twórczynią rasy jednak ostatecznie w 1973 roku ich drogi się rozeszły.

1 lutego 1975 roku Deytonowie założyli The Ragdoll Society klub zrzeszający miłośników tej rasy z całego świata.

 Uznaje się że Ragi są rasą wywodzącą się z krzyżowań kotów birmańskich, perskich i burmskich.

  Ragdoll to duży, muskularny kot który rośnie długo, dojrzałość osiąga w wieku ok 3-4 lat. Waga kocurów waha się między 7-10 kg, kotki są nieco mniejsze 4-6kg.  Głowa średniej wielkości z dobrze rozwiniętym podbródkiem i policzkami, nos prosty, uszka szerokie u podstawy z zaokrąglonymi końcami. Oczy duże, owalne, tylko niebieskie. Przy czym, im ciemniejsze tym lepiej. Szyja masywna, z widoczną białą kryzą wokół. Klatka piersiowa szeroka i dobrze rozwinięta. Nogi średniej długości, mocne kości. Tylne nogi nieco dłuższe, dające wygląd nieco pochylony do przodu. Łapki duże, zwarte, owalne z kępkami  kłaczków między palcami. Ogon długi, puszysty. Futro gęste, miękkie, jedwabiste, (przypominające w dotyku królika), średniej długości, krótkie na twarzy, głowie i nogach. Dłuższe na brzuchu, kryzie, portkach i  ogonie.

 U Ragdolli wyróżniamy 3 wzory umaszczenia: colorpoint, mitted, bicolor i ponad 20 odmian kolorystycznych. 

Te piękne zwierzęta oprócz wyglądu, mają również idealny charakter, są bardzo inteligentne, czułe i spokojne. Nigdy nie narzucają się swojemu człowiekowi, tylko delikatnym gestem albo cichym miauknięciem dają znać że czas na pieszczoty lub zabawę. A zignorowane grzecznie poczekają na chwilę uwagi.  Są odważne i pewne siebie, lubią inne zwierzęta i dzieci, i to raczej one powinny być kontrolowane żeby nie skrzywdziły tak ufnego kota,  bo Ragdoll nie potrafi się bronić ani ząbkami, ani pazurkami, i może być wypuszczany na zewnątrz tylko w towarzystwie właściciela lub w zabezpieczonej wolierze.

Ragi to koty niskopodłogowe tzn. że nie skaczą po meblach, ani nie wspinają się po firankach. Do szczęścia potrzebują towarzystwa i zainteresowania.

 Oczywiście trzeba pamiętać, że każdy kot ma inny charakter i może nieznacznie odbiegać od standardu rasy.